νυχηβόρος

νυχηβόρος, -ον (Α)

(για ποντικό) αυτός που τρώει τη νύχτα ό,τι βρει.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. νυχ- τού νύξ, νυκτός (βλ. λ. νύχτα + -βόρος (< βορά). Το -n- τού τ. οφείλεται σε μετρικούς λόγους].